Kraljevina Bosna ili Bosansko kraljevstvo je država koja je postojala na Balkanu od druge polovine 14. vijeka do druge polovine 15. vijeka, obuhvaćajući pretežno prostore današnje Bosne i Hercegovine, ali u nekim periodima i dijelove susjednih država. Za vrijeme kralja Tvrtka I, Bosansko kraljevstvo je bila najmoćnija balkanska država.
Najveću vojnu, ekonomsku i teritorijalnu ekspanziju doživljava za vrijeme kralja Tvrtka I Kotromanića kada su se granice bosanske države proširile do Zadra u Dalmaciji, Sandžaka i Crne Gore. Srednjovjekovna bosanska država bila je prva država na Balkanu koja je koristila vatreno oružje, a kovao se i zlatnik s grbom ljiljana koji je bio četiri puta veći od venecijanskog. U tom periodu izgrađene su mnoge tvrđave čiji su ostaci i danas vidljivi.
Bogata historija srednjovjekovne Bosne nedovoljno je predstavljena javnosti, uprkos činjenici da je to bio period najvećeg uspona bosanske države. Mnogobrojni graditeljski i pisani kulturno- historijski spomenici dovoljan su garant da se stručna i šira intelektualna javnost na ozbiljniji i strukturalniji način počne baviti srednjovjekovnom bosanskom historijom.
Državnost srednjovjekovne Bosne se ogleda u jasno omeđenom državnom teritoriju, domaćoj vladarskoj dinastiji i njihovoj vladarskoj ideologiji, političkim tijelima, odnosno državnom aparatu, te međunarodnim odnosima Bosne sa susjedima i drugim evropskim zemljama.
Najznačajniji izvori za dokazivanje državne i dinastičke samostalnosti srednjovjekovne Bosne, pored pisanih dokumenata, jesu politički simboli moći. Na to ukazuje jasan heraldički sistem koji je posjedovala srednjovjekovna Bosna. Bosanski kraljevi posjedovali su krunu i grb, dva značajna politička simbola moći.
Sam čin Tvrtkovog krunisanja nije samo formalni akt uzdizanja u vladarskoj hijerarhiji, nego i stvarni odraz teritorijalnog opsega i unutrašnje stabilnosti države. Bosna je nakon Tvrtkovog krunisanja postala važan faktor u međunarodnim odnosima, a kraljev dvor mjesto diplomatske aktivnosti država koje su Bosnu morale uzimati kao ozbiljnog učesnika u zbivanjima tog doba.
Međunarodni ugovori koje je Bosna sklapala sa Dubrovnikom, Venecijom i Ugarskom ukazuju na pravne domete državnog i dinastičkog suvereniteta.
Bosanski kralj je uživao međunarodnu reputaciju, a dinastija Kotromanića bila je u rodbinskim vezama sa vodećim vladarskim i plemićkim porodicama tog doba.
Bosansko plemstvo prilagodilo se vremenu u kojem je živjelo; trgovalo je i putovalo, ženilo se iz uglednih plemićkih porodica van Bosne, sudjelovalo u viteškim turnirima van zemlje, stjecalo strane titule i status počasnih građana, imalo svoje dvorove, kancelarije sa školovanim dijacima i sl.
Društvena zasebnost srednjovjekovne Bosne oblikovala se na autohtonim etnoosnovama, na stjecištu istočnih i zapadnih utjecaja, a izražavala se kroz bosansku pismenost (jezik i književnost), kulturu i umjetnost, te osobene vjerskeprilike.
Bosansko srednjovjekovlje je obilježeno specifičnim kulturnim stvaralaštvom sa trajno prisutnim tradicionalnim elementima protkanim stranim utjecajima. O specifičnostima u kulturnim tokovima istraživanja su uglavnom bila usmjerena na sagledavanje utjecaja Istoka i Zapada, kao i na prepoznavanju prisustva elemenata tih kultura na tlu Bosne i Hercegovine.
Kakav je status u srednjovjekovnoj Evropi imala bosanska država najbolje govori činjenica da je “njezinom propašću izazvan ozbiljan poremećaj svjetskog poretka i odnosa snaga u njemu. Izvještavajući Firencu o tome Venecija (14.VI 1463.) konstatira kako pred očima svijeta gori jedno ugledno kraljevstvo”.