Ismet Mujezinović rođen je u Tuzli, 2. decembra 1907. godine, kao jedinac. U ranom djetinjstvu staje bez oca, a majka se nakon izvjesnog vremena preudaje. Očuh ga upisuje na fotografski zanat s namjerom da mu otvori fotografsku radnju. Ismet završava zanat, ali njegovi tutori smatraju da treba nastaviti školovanje i šalju ga u gimnaziju u Sarajevo gdje profesori otkrivaju njegov neobičan slikarski talenat. Nakon završetka gimnazije i po preporuci Nike Andrijaševića, poznatog sarajevskog advokata, književnika, kolekcionara umjetnina i njegovog budućeg mecene, Ismet upisuje Likovnu akademiju u Zagrebu. Kao izniman talenat dobija stipendiju Ivana Meštrovića, te se nastavlja razvijati i graditi uz profesore Valdeca, Kovačevića, Hoekera, Ivekovića, Iblera, Šenou, Šulentića i ostale. Nakon završene akademije specijalizira fresko slikarstvo kod Joze Kljakovića i pomaže na izvedbi freski u zagrebačkoj crkvi Svetog Marka.
Nakon završetka studija seli na određeno vrijeme u Beograd, a 1931. godine odlazi prvo u Beč, a potom u Pariz, gdje kao statista radi u pozorištima. U Parizu pohađa kurseve jezika i uporedne književnosti, a kreće se uglavnom u filmskim i pozorišnim krugovima. Najviše se druži sa Mihajlom Kovačevićem, tada najpoznatijim interpretatorom Šekspirovih junaka, preko kojeg upoznaje svoje nove prijatelje Svetislava Petrovića i Stojana Aralicu. Na pariškoj Sorboni upisuje historiju umjetnosti, ali taj studij ne privodi kraju, jer se 1933. godine vraća u zemlju. U Bijeljini postavlja na scenu “Jegora Buličova”, gdje igra jednu od uloga. Potom u Splitu pomaže pri izradi spomenika za Avalu, koje su za Meštrovića klesali Grga Antunac i Ivo Lozica. Vraća se u Sarajevo gdje sa grupom istomišljenika učestvuje u formiranju “Collegium artisticuma” koji je pandan zagrebačkoj grupi umjetnika “Zemlja”. U to doba radi scenografije i izlaže slike sa socijalnom tematikom.
U Splitu slika za porodicu Zrnčić i upoznaje Mariju Sisarić, koja radi kao učiteljica u Vojkovićima kod Sarajeva i često boravi kod nje. Ismet počinje slikati sa novom tematikom “Djeca u školi” i ženi se Marijom 1939. godine. 1941. godine biva mobiliziran i nakon kratkog boravka u vojsci, prelazi u partizane. U partizanima, uz stalno crtanje, bilježenje događaja, oslikava i Prvo zasjedanje AVNOJ – a u Bihaću. Napravio je veliki broj crteža koji su u jednoj od ofanziva zakopani i nikada nisu pronađeni. Osnivač je i prvi urednik mjesečnika “Front”, a učestvuje u osnivanju “Oslobođenja”, “Fronta slobode”, i “Bosna filma”. U tom periodu okupira ga tematika iz NOB -a i kao jedan od predstavnika Jugoslavije, 1950. godine izlaže na XXV bijenalu u Veneciji. Nakon što je dobio dvije savezne nagrade za slikarstvo i dobru kritiku na venecijanskom bijenalu za sliku “Prelaz preko Neretve”, dobija narudžbu za četiri slike velikog formata za Dom armije u Sarajevu. Postaje slobodni umjetnik i posvećuje se slikanju slika velikog formata.
Nakon završene prve slike “Ustanak” zbog nedostatka radnog prostora iz Sarajeva prelazi u Tuzlu, ali se ponovo vraća u Sarajevo i počinje rad na pripremi za freske unutar spomenika na Šehitlucima. Kako ne uspijeva dobiti obećani atelje, ponovo se vraća u Tuzlu, gdje pravi atelje i završava četvrtu sliku “Oslobođenje Jajca”. Iz tog perioda važan je ciklus “Seljanke”, te više portreta, između kojih je najpoznatiji “Autoportret sa spomenicom”.
Za svoj stvaralački rad nagrađen je sa više republičkih nagrada, dobitnik je prve i druge nagrade Savezne vlade za slike “Mješalica” i “Prelaz preko Neretve”. Nosilac je spomenice NOB – a, ordena za hrabrost i brojnih drugih državnih priznanja. Povodom stogodišnjice Lenjinovog rođenja u SSSR – u mu je dodijeljena Lenjinova medalja. U njegovu čast, jedna ulica u Beogradu dobila je ime Ismet Mujezinović. Bio je redovni član Akademije znanosti i umjetnosti BiH. Iza velikana Ismeta ostala su mnogobrojna djela u muzejima i u privatnoj zbirci porodice. Umro je u rodnoj Tuzli 7. januara 1984. godine.
Ilustracija – djela autora.